Goedheiligmamma.

Sinterklaas komt pas over een week of 3 in Nederland, maar de televisie laat al veelvuldig reclames zien van al het speelgoed wat er op de markt en in de winkels te koop is. Na ieder programma van een kwartier volgt een reclameblok van 10 minuten. Die wil ik, die wil ik, die wil ik ook, die hebben we, nee, want die van ons is blauw. O dan wil ik deze ook. Rood is mooier. Ik heb 3 kinderen, dus het ik wil die kan ik inmiddels wel uittekenen, borduren, macrameeën en haken. Ik wil graag dat de kinderen hun bordjes na het eten naar de keuken brengen, en hun kamers zelf opruimen, maar dat vind toch geen gehoor. Ze staren naar de kleurrijke reclames met wervelende teksten waarbij regelmatig ook gedanst kan worden. 3 heupwiegende handendraaiende kindertjes in de kamer. Gezellig, maar hoe gaan we straks vertellen dat Sinterklaas nooit al die cadeaus gaat afgeven op 1 adres. En zeker niet al die nieuwe speelgoed cadeaus die aan het einde van het jaar pas in de winkels verschijnen, want mamma zorgt altijd dat Sinterklaas de cadeaus voor de Beemsterkindjes nog voor de grote vakantie in huis heeft. Hulp Sinterklaas mamma gaat van zijn lang zal ze levens dagen echt niet in de feestmaand de winkels in. Drommen duwende andere hulp Sinterklazen die allemaal dat ene cadeau willen. Lange rijen voor de kassa’s en als je aan de beurt bent is het gewenste cadeau uitverkocht. De pakjes liggen al sinds jaar en dag op mamma’s inloop kledingkast. Nooit heeft er een kind naar gekraaid. Tot jongste telg vorige week opeens aan kwam sjouwen met allemaal pakjes. Hij had een tas van de speelgoedwinkel gezien en vervolgens in mijn kast geklommen. Plank voor plank, alle stapels kleding voorzichtig uit de kast geveegd om zo vrije doorgang te genereren. O nee! Zoon afgescheept met een klein treintje, rest weer opgeborgen. Toen hij zijn zusje zag kwam hij nog aanzetten met een doosje Sint stickers. Kunnen we knutselen. Voor Sinterklaas! En ze gingen met zijn tweeën aan de slag. Sinterklaas knutselen in de Herfstvakantie. Had slechter kunnen aflopen.

Gister was oudste zoon boven op de computer een vliegtuig aan het besturen. Ik was nog bezig om alle uit mijn kast geveegde kleding te passen en te sorteren en zomaar uit het niets vroeg zoon waarom er allemaal speelgoed bovenop de kast lag. Had zijn juf ook aan ons gevraagd of we Sinterklaas een handje wilden helpen? Zoon zit in groep 6 en in groep 6 worden er surprises gemaakt. En zijn de kinderen hulp Zwarte Piet. Hm, de meeste klasgenoten geloven helemaal niet meer in Sinterklaas en ik wil zoon zelf vertellen dat pappa en mamma altijd tegen hem hebben gelogen. Een spel met ze gespeeld hebben. De meeste kinderen vinden dit nieuws trouwens niet erg, want ze hebben wel mooi al die jaren cadeaus gekregen. ‘Wie denk jij dat Sinterklaas eigenlijk is’? ‘Nou gewoon u denk ik’. Tranen schoten in mijn ogen. ‘Wist je dat dan al’? ‘Nee, maar zoveel pakjes krijg ik niet voor mijn verjaardag en de komende 2 maanden zijn er ook niet meer zo veel neefjes en nichtjes jarig. Dus moest er een andere reden zijn en die is dat u Sinterklaas altijd heeft geholpen, ik zei 2 jaar geleden ook al dat er iets niet klopte, want bij DWDD is die Zwarte Piet altijd met die gekke stem. En dan is hij opeens wit. En in een film op televisie was een andere Zwarte Piet te zien, maar toen was hij ook niet zwart. En Op school liep de zwarte verf van de pieten af. Dus ergens klopte er iets niet’. Vind je het erg vraag ik hem. ‘Nee hoor, maar krijg ik nu geen cadeaus meer? Krijg ik nu net als Ome Melchior alleen nog maar sokken en een chocoladeletter? Ik wil ook nog wel speelgoed hoor, anders valt het zo op’. Uiteraard. Je mag zelfs helpen inpakken als je dat wil. Feest in zijn ogen! ‘En krijg ik dan een nieuw spelletje voor de Wii’? Nou, mamma heeft alles al in huis, we moeten alles alleen nog maar inpakken. Spannend! ‘En dan is het ons geheim hé mam’? Ja, dan is het ons geheim. Mag je niet aan je broer en zus vertellen. ‘Natuurlijk niet, een geheim is een geheim. Geheim dus, maar we zeggen niet tegen pappa dat u Sinterklaas bent. Want pappa is altijd heel blij met zijn chocoladeletter’. Ergens dringt het nog niet helemaal door vrees ik.

Vanmorgen zaten de kinderen gebroederlijk naast elkaar een film te kijken. Na de film kwam er weer een storend reclameblok. Die wil ik, en ik wil die, en ik wil die. Die wil ik al! Dan vragen we hem samen, dat kan niet, ik zag hem het eerst! ‘Ik weet iets’ zegt oudste zoon opeens. Schrik slaat me om mijn hart. Nee!!! Verbaasd draaien drie kinderen zich om naar overspannen mamma. ‘We gaan gewoon verlanglijstjes maken. En dan bepaalt Sinterklaas wie wat krijgt. Maar hij komt pas 12 november ofzo, dus we hebben alle tijd’. En weer gingen de kinderen knutselen. Verlanglijstjes. En oudste zoon deed dapper mee. Want je weet het natuurlijk niet zeker. Sinterklaas is mamma? Of is Sinterklaas toch die meneer met zijn rode jurk en een staf met allemaal Zwarte Pieten die op het dak van de school staan? Want 1 ding weet hij bijna zeker, mamma gaat echt niet op het dak van de school staan. En mamma gaat ook niet op een paard. Zelfs niet op een witte, en Sinterklaas zit op een paard. Er staat een mooie periode voor de deur. Het wachten is nog op de gehandschoende hand die heel hard op de ramen bonkt.

Gezellig, vooral omdat nog niemand te drinken heeft. Slechte gastvrouw.