De familie kwal.

‘Mam? Wie is dat’ vraagt Niels als hij een meneer op televisie ziet die zichzelf heel graag hoort praten en waar tegelijkertijd weinig zinnigs uit komt. ‘Dat?’ Antwoord ik. ‘Dat is een kwal’. Zoon is een tijdje stil. ‘Is er iets’? Vraag ik aan hem. ‘Ik krijg nooit zo’n mooi compliment’. Ik aai hem over zijn bol. ‘Jij krijgt altijd complimenten van mamma’. ‘Maar u noemt me nooit een kwal’. Ik schiet in de lach. ‘Natuurlijk niet. Ik hou toch heel veel van je’. Niet begrijpend kijkt hij me aan. ‘Kwal is 1 van de mooiste complimenten die iemand mij kan geven gaat hij onverstoorbaar door’. ????????? Ik voel de vraagrimpels in mijn voorhoofd schieten. ‘Ja, want een kwal is een zeedier. Net als een orka. En dat is mijn lievelingsdier’. ‘Kwal’ herhaalt hij zachtjes in zichzelf. ‘Mag ik u voortaan ook een kwal noemen’? ‘Ja hoor Niels, jij mag mij een kwal noemen. Maar misschien is het beter als we dat als ons geheime codewoord houden. Dan ben ik wel jouw mamma kwal en dan ben jij mijn oudste kind kwal’.  ‘Maar Je kunt beter niet tegen je juf zeggen dat je haar een kwal vind. Zal ze vast niet begrijpen’. Grote lach verschijnt op zijn gezicht. ‘Prima’! Zegt Niels, ‘dan zijn we nu de familie kwal. Mooi woord hé mam’? Kwal. Kwal. Ja, hoe vaker je het zegt hoe exotischer het wordt. Kwal. Ik ben mamma kwal. Erewoord.