Nostalgie.

Oudhollandse cake met appeltjes en kaneel. Hmmm, Oudhollandse cake met appeltjes en kaneel. Nostalgie. Nostalgisch beeld van thuisblijvende mamma met kopjes thee die zit te wachten tot haar 7 bloedjes van kinderen thuiskomen uit school. Vermoeid van het buitenspelen tijdens schooltijd en de fikse wandeling naar huis met broertjes en zusjes. Oppassen dat bakfietsende bakker de kleintjes niet over het hoofd zou zien, waardoor ze pardoes in de plomp zouden belanden. Kinderen komen thuis en mamma wacht ze op in schoongesopt huis met kopjes thee en een plakje appelkaneel cake. Huis ruikt warm. En huiselijk. En veilig en vertrouwd. Kinderen trekken hun schoentjes uit in de hal en gaan op kousenvoeten of sloffen de kamer in. Waar mamma ze lachend opwacht en luistert naar verhalen van 7-tal. En na de thee met appelcake gaan kinderen spelen met de meccano. Oudste kinderen gaan naar buiten waar ze op straat spelen tussen geparkeerde fietsen met tol en zweep of gewoon met hoepel en bal. Fout geparkeerde fietsen of fietsen die in de weg stonden werden simpel aan de kant gezet omdat ze niet op slot stonden. Wat stonden ze niet vraagt u met zijn allen. Op slot. Ze stonden niet op slot. Omdat iedereen van elkaars spullen afbleef. Geleende spullen kwamen onbeschadigd terug en de ene buurvrouw hielp de andere op het kraambed. En als pappa dan thuiskwam na een dag hard werken waren kindjes gewassen en gestreken en stonden pantoffels en eten klaar voor pappa. Na het eten ging hij zitten op zijn luie stoel. De stoel van pappa. Met pijp en de krant. Kinderen waren stil, want pappa deed een dutje. Nostalgische appelcake met kaneel dus. Die hebben we vandaag gebakken. De kinderen en ik. Is weer eens iets anders als een standaard boerencake. Of fijne cake. Appelkaneel cake klinkt als herfst. En Herfst is gezelligheid en kaarsjes aan en mama’s die wachten met kopjes thee na schooltijd. Tijdens het mengen van de ingrediënten zag ik nog een schaal met winterworteltjes staan. En ik ben nu eenmaal niet van de recepten, of eigenlijk niet van het volgen daarvan, dus begon ik een wortel te raspen. Door het beslag. Dochter rolde bijna van verbazing de keuken uit. ‘U bent een hele lieve mamma, maar dit kan toch echt niet! Staat er wortel op het pak? Nee dus. Als pappa thuiskomt, hoeft u niet te zeggen dat ik geholpen heb hoor!’ Wortel door de cake. Het moet niet gekker worden. ‘Maar dat is hip!’ roep ik haar nog na. Carrot cake. Heel populair. Schijnt het. Beslag kleurde in ieder geval wel mooier. En zo zaten wij na het eten met een beker thee en een plakje nostalgische appel-kaneel cake met een hippe twist van wortel bij elkaar. Pappa zat in zijn luie stoel, bekeek het tafereel met sloffen aan zijn voeten, de krant op schoot, kopje thee in zijn linkerhand en een plakje nostalgie in zijn rechter te genieten. Te genieten van zoveel huiselijkheid. Meneer K..pmans; bedankt!

Hij is inmiddels iets afgeslankt. Ziet er ook oud-Hollands uit door alle hobbels van de appelen.

En deze wil ik jullie ook niet onthouden. weet u nog de appeltaart waarvan de rozijnen nog stonden te wellen?

Klik hier voor mijn 'Culinaire hoogstandjes' Ook wel keukenblunders genoemd.