Opgave.

1 jaar later.

Langzaam voel je dat je af begint te glijden. Huilende kinderen, stapels wasgoed die transformeren in hoge bergketens. Sport en spel activiteiten die de schaarse ruimtes in je agenda inkleuren. Afspraken met artsen, en nog meer artsen. En aan het eind van de week totaal geen tijd gehad voor jezelf. Al een jaar zijn we als gezin aan het vechten. De kinderen en ik. Pappa niet. Pappa maakt het schijnbaar allemaal niet uit. Hij doet werkelijk totaal zijn best niet om weer beter te worden. Alles draait om pappa en pappa vind dat allemaal maar gewoon. Dat de kinderen stil, verdrietig en afgesloten zijn geworden dat ziet hij niet eens. En alles bij elkaar gaan we het niet meer redden. De kinderen redden het niet meer, ik red het niet meer en pappa loopt als Hollands welvaren overal tussendoor. Maakt grapjes met mensen, praat ogenschijnlijk open en spontaan met mensen, mensen die hij na een kwartier al weer gewist heeft van zijn schijf, maar diezelfde mensen komen bij mij om te zeggen dat ze pappa juist heel helder vonden in tegenstelling met wat ik verkondig. Kom maar eens een weekje bij mij logeren denk ik dan. Kun je pappa vertellen dat hij zich moet scheren, dat hij in de douche moet, dat hij zijn tanden moet poetsen. En dat hij niet meer op de pc mag, omdat pappa dan de tijd uit het oog verliest. Pappa die 1 taak per dag kan uitvoeren. 1 taak. Meer niet, en zelfs die vergeet hij regelmatig, met als gevolg dat er nu stapels papieren liggen van accountants, verzekerings instanties, ziekenhuizen, GGZ, GGD en weet ik veel wat nog meer. Inbraak die niet aangegeven word, en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Tot nu toe dachten we, de kinderen en ik dat we pappa wel konden helpen, maar nu weten we inmiddels bijna zeker dat pappa niet te helpen is, dat hij ook niet geholpen wil worden. Pappa mag niet werken, maar onder druk van bepaalde personen, uit angst voor die mensen is hij weer fulltime aan het werk. Met alle gevolgen van dien. Pappa moet zelfstandig gaan wonen, is veel rustiger. Voor iedereen en zeker voor de kinderen en zeker ook voor mij. Wij gaan dit niet redden. We gaan deze strijd langzaam maar zeker verliezen. Maar eigenlijk hadden we een jaar geleden deze strijd al verloren, maar wilden we dat niet inzien, niet toegeven. We hebben ons best gedaan. De kinderen en ik. En pappa; het gaat hem hopelijk goed, maar dan wel zonder ons. Want wij laten hem voorlopig en misschien wel voor altijd met rust. Wij gaan proberen om onze levens weer op de rails te krijgen. Lachende kinderen die vrolijk naar school gaan en niet de godganse dag huilend aan je been hangen. Het gaat jullie allemaal goed! Groeten en geniet van het leven! Van elkaar. Knuffel je kinderen en geef je partner maar een kus. Anna Marie.