Het beste van 2 werelden.

Ik leef in 2 werelden. En nee, niet in mijn hoofd. Maar in mijn pc. En nee, u hoeft niet te bellen met de GGZ of crisisdienstverlening, ik ben namelijk heel gelukkig met mijn 2 werelden. De echte harde boze buitenwereld en mijn eigen blogwereld. Dat wereldje waar u met zijn allen in woont. Soms, dagelijks, wekelijks of eigenlijk gewoon twentyfourseven. Goed, dat wereldje dus. Waar mensen wonen die je in het dagelijkse leven niet bij de hand hebt, met mensen die er waarschijnlijk wel zijn, diep weggestopt in hun huizen achter dichtgeschoven gordijnen  de wereld in de gaten houdend door middel van spiekgaatjes in de deur. Mensen die allemaal weten wat er in de straat, in de wijk, in het dorp of in de familie speelt, maar daar niets aan kunnen of willen doen. Die wereld. Met mensen die alles altijd beter weten, maar hun stoel niet uitkomen, nooit opstaan om anderen te helpen.

Dan blogland. Waar je felle frustraties van je af kunt schrijven zonder dat je bang hoeft te zijn voor welke instantie dan ook, bang hoeft te zijn voor mensen. Voor vreemde mensen, voor mensenmassa’s. Voor dubbele en verborgen agenda’s. Want kun je die aardige meneer die zo goed kan luisteren nu wel of niet helemaal vertrouwen? In blogland reageren lieve mensen. En ze geven je altijd een duwtje in de goede richting, bieden een schouder van troost, bieden je een virtuele zakdoek aan of geven je een eveneens virtuele knuffel. Gewoon wildvreemde mensen. Mensen die je nooit hebt gezien en waarschijnlijk ook nooit zult zien. Mensen die hun hart openzetten voor andere vreemde mensen. En nu ben ik nooit van de emoties geweest, die toonde je gewoon niet leerde ik altijd en zodoende kan ik anderen ook niet steunen in moeilijke tijden. Ik zal nooit zomaar een hand op iemands schouder leggen om ze te laten merken dat ik met ze meeleef. Lichamelijk contact en emoties zijn ver van mijn bed begrippen. Of waren dat. Want dankzij mijn lieve, lieve mede blogbewoners leer ik iedere dag een beetje bij. (En dankzij een persoon in de echte harde wereld) Ieder dag neem ik een stapje richting volwassenheid. Met vallen en opstaan en vol tegenslagen, prachtige zonnige momenten en ontmoetingen met hele bijzondere mensen. Laatst heb ik zelfs onder een blog gereageerd met: Liefs Anna Marie. Mensen die mij kennen zullen nu van hun stoel gevallen zijn van verbazing. Liefs? Schreef ze liefs? Die is ziek. En nee, ook mijn kennissen hoeven de GGZ alarmlijn niet te bellen. Het gaat goed met mij. Het gaat goed met mijn gezin. Een jaar vol bergen hebben we achter ons gelaten. Nu staan we boven op een alm en kijken om ons heen. Welke kant gaan we op? Gaan we links, gaan we rechts, gaan we rechtdoor, gaan we terug. Gaan we naar Noorwegen, blijven we in Nederland, of zal ik permanent in blogland gaan wonen? Vragen, vragen, vragen. En het leukste is nog wel, ik hoef tegenwoordig geen beslissing meer alleen te nemen. 9.000 keer zijn mijn verhalen gelezen. 9.000 keer en regelmatig kreeg ik advies. Recht uit het hart van mijn medebewoners. Mijn dank is groot. Zeer groot.