Avonturenpad deel 1.

We gaan kersen zoeken zegt mamma, maar we zijn helemaal geen kersen aan het zoeken. Het is warm en we zitten in de auto. Mamma heeft de verkeerde afslag genomen. Of eigenlijk heeft ze de afslag gemist. Ik zei dat we naar het klooster moesten rijden, maar mamma is eigenwijs. En ze zeggen dat ik op mamma lijk. Dus echt niet, ik ben niet eigenwijs. Ik heb gewoon gelijk. En ik draag rokjes en laarzen en mamma allemaal niet. Mamma draagt alleenmaar lange broeken. En stomme schoenen. En mamma wil ook nooit haar bikini aan. En nu zitten we in een warme auto, terwijl we ook gewoon hadden kunnen zwemmen. Stomme mamma!

Oei. Afslag gemist. Ik was aan het luisteren naar een discussie tussen Niels en Sophie over of het gebouw bij de skihelling nou een kasteel of een klooster was. En daardoor vergat ik de afslag naar het Klooster te nemen. En je kunt hier niet even bij de volgende rotonde omdraaien. Er zijn hier namelijk geen rotondes en ook geen vluchtstroken of parkeervakken en al helemaal geen volgende afslag. Man, wat is het warm. Ik ben benieuwd of er nog kersen zijn, ik ben bang dat ze al overrijp zijn met deze aanhoudende hitte. Gelukkig heb ik de picknickmand ook meegenomen, kunnen we altijd nog gezellig gaan picknicken. Vinden de kinderen ook prachtig. O. Kijk, eindelijk een afslag de goede kant op, nu nog even terug zien te steken richting klooster en skihelling, waar daar zijn de meeste kersenbomen.

Pfft, eindelijk gaat mamma van de weg af. Mijn broertjes zijn stik vervelend en ik heb dorst van de warmte. Gelukkig gaan we misschien toch nog kersen plukken. Zijn altijd heel lekker en dan worden mijn vingers helemaal paars. Grappig is dat, maar mamma zeurt dan dat ik voor mijn jurk moet uitkijken, want ze krijgt de vlekken er anders niet meer uit. En mijn handen moet ik dan goed wassen en boenen met een nagelborsteltje. Maar dat laatste doe ik lekker niet, want ik vind paarse handen mooi. He, krijg nou wat, mamma heeft toch de weg naar het Klooster weer gevonden, ga ik nu weer kijken of ik de vrouwen van Jezus weer zie. Die hebben ook mooie jurken aan en hele mooie kapjes op hun hoofd. Allemaal zwart. Met een beetje wit. Finn en Niels zeggen dat ze op pinguins lijken, maar ik vind ze mooi. Ik word ook een mevrouw van Jezus. Maar pappa en mamma zeggen dat dat niet gaat, want dan mag ik niet meer in bomen klimmen, en niet meer hutten bouwen in het bos en niet meer met prut spelen en ook niet meer met mijn handen in de grond graven op zoek naar een schat. En ik mag dan ook nooit meer op blote voeten door de supermarkt lopen. Pappa’s en mamma’s zijn zo saai! Ik denk dat die mevrouwen ook wel eens een hut bouwen in het bos en dat ook gewoon op hun blote voeten door de tuin dansen. Echt wel. Alleen mijn mamma danst nooit. Andere mamma’s wel. Die dragen ook allemaal een jurk, ik heb de verkeerde mamma uitgekozen.

Eindelijk, het klooster, nu even opletten, want het is hier heel smal en de vorige keer kwam er opeens een trekker uit het bos gereden met een lading boomstammen. Lag ik bijna in de greppel. Wat is Sophie opeens stil? Zal ze in slaap gevallen zijn? O nee, ze heeft haar gezichtje tegen het raam gedrukt. Ze hoopt natuurlijk een non te zien. Ik vrees dat ze allemaal met hun vespers bezig zijn. Sophie wil ook non worden, vanwege de jurken. Maar ergens denk ik dat ze niet helemaal door de ballotagecommissie komt. Mensen weten niet wat ze overkomt als onze Sophie langs komt met haar vrolijke dansjes en liedjes. Hangt ze overal slingers op en groepeert ze de kaarsen op kleur en vorm. Bouwt ze een boomhut om met de gasten eekhoorntjes te voeren. Loopt ze op blote voeten de eetzaal in omdat ze geen sandalen kon vinden die bij haar groene jurk pasten. Groene jurk, of roze of paars. Nonnen weten niet wat ze meemaken. Schieten een extra gebedje en spieden naar verborgen camera’s. Whoopi Goldberg in blanke versie. Ja, we zijn er. Eindelijk. Nu eerst een kop koffie met iets lekkers.

Wordt vervolgd...