Verschillende manieren om een wedstrijd te winnen.

Stel: je staat op de vierde plaats van de zaalvoetbalranglijst en je moet tegen de nummer 2. Je staat met 4-3 voor en het is een hele leuke wedstrijd. Mooie combinaties, snel spel en nog mooiere doelpunten. Maar na 10 minuten verhard het spel. Van de tegenpartij. Er komt een soort tank in, en die schopt nietsontziend tegen alles wat ze ziet bewegen. Rond en wit of anders. Prachtig toneelspel laat ze zien als de ballen buiten haar bereik over de zijlijn rollen. Gaat ze op de tribune zitten en dergelijke. Na een kwartier is klaarblijkelijk de maat vol en besluit ze om de keepster uit het spel te schoppen. En laat het toeval nu willen dat ik die keepster ben. Harde doelbewuste gerichte trap tegen mijn onderbeen is het gevolg. Zij blijft liggen. Au au roept ze met een grijns op haar gezicht. Ik sta op, zet een stap en besef dat ik niet op mijn been kan staan. Wat is dit nu? Stroop mijn broek omhoog en daar gaapt een grote wond met dito ei me aan. Slagveld. Tegenstander zegt dat ik uit moest kijken… Nou vraag ik je? Haar enkel doet zeer klaagt ze. Schiet mij maar lek. Ze loopt naar de bank om daar na een paar minuten weer af te huppelen om haar toneelspel op het veld te vervolgen.  Probeert in de loop van de wedstrijd nog 2 van mijn teamgenoten geblesseerd van het veld af te schoppen, maar beweegt  voornamelijk als een tank over het veld. Zelf zit ik inmiddels met een zak ijs aan de kant, ei heeft gezelschap gekregen van nog 2 eieren. En ik heb pijn. Heel veel pijn. Begin van de pijn en de adrenaline, en het totale onbegrip te rillen. Dit is niet goed, helemaal niet goed. Been staat raar onder mijn lijf. Er wordt (voor mij) besloten om de huisartsenpost te bellen. Daar horen ze het relaas aan en ik moet meteen naar de Eerste Hulp post. Welnee, zeg ik, gewoon lekker naar huis en naar bed.  Maar ja, ik moet wel toegeven dat ik pijn heb. En dat ik niet op mijn been kan staan. Tenen tintelen en knie doet zeer. Eerste Hulp van het ziekenhuis dus. Of ik me kan legitimeren. Nou nee, ik sta niet met een handtasje onder de lat. Ook niet met een portefeuille trouwens. Geen rijbewijs bij me, geen paspoort, geen ziekenhuispas en geen verzekeringspapieren. We mogen toch naar binnen. Foto’s gaan ze maken. Ik die nooit op een foto wil, word gefotografeerd. Niets aan te doen. Geen breuk, wel zwaar gekneusd.  3 dagen totale rust en plat op de bank met paracetamolletjes. Jaja, we zullen zien. We zullen zeker zien. De pijn is af en toe niet te harden, ik kan de trap wel op, maar niet af, kan de pedalen in mijn auto niet bedienen, kan niet fietsen, maar ik heb wel 3 schoolgaande leerplichtige kinderen. En de wasmachine op de tweede verdieping en een stofzuiger die echt niet automatisch gaat. Ik heb echter vooral pijn en dus doe ik na iedere klus een powernap. Op de bank. Of eigenlijk lees ik dan de krant. Maar dat klinkt weer niet. Koffie drinken en de krant lezen. Ben verzuchtte vanmorgen: “Ik ben dan weliswaar de oudste van ons twee, maar jij draagt een steunkous”. Neem ik hem niet kwalijk hoor, met dit soort grappen kan hij niet omgaan, stond namelijk niet van te voren in zijn agenda. Vrouw op krukken. Of kruk als vrouw. Maar goed, de titel van dit verhaal: je kunt op verschillende manieren winnen. De tegenstander heeft dan de punten wel binnen gehaald, maar qua sportief gedrag zijn wij de winnaars en ook mentaal zijn wij als overwinnaars uit de bus gerold. Dames van OZV: Hulde! En de volgende wedstrijden gaan we voor de grand-slam: dan stappen we als mentale, morele, sportieve en punten winnaars van het veld af. Ik weet alleen niet of ik er de volgende wedstrijd alweer bij ben.