zaterdag 26 november 2011

Eenzaamheid.


Hoe komt het toch dat we allemaal ons eigen leven lijden, ons niet bewust van de buren, van de mensen om ons heen. Hoe is het mogelijk dat we met oogkleppen op doorracen op weg naar een betere baan, een mooiere toekomst, een grotere auto, nog een keer op wintersport en ondertussen signalen negeren van familie, vrienden, collega’s.
En dan zit je in de kerk bij een dienst, dan hoor je de priester preken over de eindigheid van je bestaan en hoe belangrijk je naasten voor je kunnen zijn. En dan beloof je jezelf om eens vaker langs je zieke moeder te gaan. Dan denk je dat het hoog tijd word om eens iets leuks met je kinderen te ondernemen. Als je telefoon gaat piepen in de overvolle kerk om je eraan te herinneren dat je verwacht wordt bij die kerk, stijgt het schaamrood je niet eens naar de kaken. Heel normaal gedrag klaarblijkelijk. Je maakt meteen van de situatie gebruik om een sms’je te sturen naar je vrienden van de golf. De overige mensen denken na over de gesproken woorden. Heb je naasten lief, geniet van het leven, sta klaar voor de minder bedeelden. Een statige song doet menigeen wenen en allen zullen de kerk uitlopen met het idee om vaker om zich heen te kijken. Daadwerkelijk te zien. Het hoeft allemaal echt niet groots of meeslepend te zijn. Een compliment, een schouderklop, een aai over iemands bol, extra boodschappen voor je bejaarde buren, even een knikje met het hoofd. We zien je. Je staat niet alleen. Helaas is men kort na de wijze woorden de voornemens alweer vergeten. De ratio van de drukke agenda’s werd kort uitgeschakeld door de emoties die bij de kerk horen. Men denkt aan eigen verdriet, aan de eigen overleden dierbaren en ziet het verdriet van de familie voor in de kerk. Het besef dat het leven te kort is om boos te blijven dringt door. Heel even of iets langer. Hopelijk iets langer.
Want er zijn heel veel verborgen verhalen om ons heen. Heel veel verborgen verdriet. Gedeelde smart is halve smart. Of: laten we proberen om het leven iets meer glans te geven. En dan niet alleen als voornemen bij een overlijden, of tijdens de kerst mis. Maar gewoon standaard. Kijk eens om je heen. Of schrijf nou bijvoorbeeld 1 dag in de week in je agenda; Luister! Luister eens naar iemand anders en plaats jezelf eens op de achtergrond. Laat de ander eens echt zijn/haar verhaal doen. Laat iemand die eenzaam is gehoord worden. Je zult zien dat er mooie verhalen los kunnen komen. Vriendschappen ontstaan. Op die manier maken we met zijn allen de wereld een beetje mooier. Mooi voornemen voor 2012?

7 opmerkingen:

  1. Zoals je het vertelt klinkt het heel eenvoudig, maar ik ben het zo met je eens.
    Even dat telefoontje even die kaart even ....
    Weet je wat ik moeilijk vind, het komt te vaak van één kant,niet dat ik het altijd goed doe, maar soms zou ik dat schouderklopje willen, gewoon van mijn zus of grote broer...om te zeggen dat ik, de kleinste het ook goed doe...maar ja dat heet zelfmedelijden geloof ik:)))
    Weet je ik kan ook goed relativeren en dan zie ik alle mooie dingen in ons gezin en dan ben ik weer heel lang blij.
    Nou, een lang verhaal...maar met andere woorden, ik vind het een heel goed voornemen:)))

    Ik wens jou heel veel plezier, schouderklopjes, en nog meer,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goed voornemen. Luisteren is ook lezen. Hier in blogland in elk geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het zou eigenlijk geen voornemen moeten zijn Anna Marie, het is niet zo moeilijk om je ogen en oren open te houden voor anderen, als je maar wilt.
    Maar helaas in deze drukke wereld van vandaag de dag lopen de mensen langs elkaar heen en helaas het gezegde 'ziende blind, horende doof' is nog teveel van toepassing in onze maatschappij.

    Mooie post, fijne zondag
    Liefs
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo allemaal op deze mooie herfst zondag. Ik heb het in mijn post dus niet over mezelf, maar toevallig liep ik afgelopen week tegen 3 schrijnende gevallen van eenzaamheid en onbegrip op. 3 mensen die hard aan het vechten zijn tegen de eenzaamheid; tegen kanker; tegen vooroordelen. En als je dan even stilstaat even luistert blijkt dat er hele mooie mensen met droevige verhalen achter een uiterlijk zitten. En dan kijk je nog eens en dan blijkt dat iedereen gewoon heel hard doorrent. Bang misschien wel voor eigen verborgen verdriet. Wie weet. Ik geniet nog steeds iedere dag van mijn gezin en van mijn leven. En dankzij jullie steun houden wij het vol. Jullie zijn inderdaad mijn luisterend oor! Maak er een mooie week van! Lieve groeten Anna Marie.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik begrijp je heel goed en zie dit ook om me heen, dat kleine gebaar is idd een heel groot iets voor die ander....als we dat allemaal doen dan zou het leven op veel momenten aangenamer zijn...en zoals ik al reageerde, soms zou ik zelf diegenen willen zijn, gewoon omdat je het even heel erg moeilijk hebt....maar dat is nu niet aan de orde:))))
    Fijn dag voor jou!!!
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een mooie post. Ik kom niet in de kerk, allang niet meer, maar dit gebeurt overal. Drukte, volle agenda's, geen tijd. Ik merk het bij mezelf zelf ook en bij anderen om me heen.
    Ik probeer er op te letten en te luisteren. Omdat ik weet hoe fijn het is als iemand naar je luistert als je het moeilijk hebt.
    Ik hoor je Anna Marie en luister naar je....
    Misschien bloggen we daarom wel zo graag, het is een rustpuntje in ons drukke leven en er is altijd wel iemand die luistert en lieve woorden achterlaat....
    lieve groetjes en mooie zondag!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik ga mezelf niet op de borst slaan, maar ik probeer wel altijd een luisterend oor te zijn. Maar ik betrap mezelf er weleens op dat ook ik harder word, doordat er niemand is als jij eens een luisterend oor wil.
    Maar zoals jij het beschrijft zou het gewoon altijd moeten zijn.

    Lieve groet Lia

    BeantwoordenVerwijderen