Falen of toch niet?

Wat maakt je een goede ouder? Ben je dat als je kinderen meedoen met alle rages op speelgoed- en mode gebied; als je kinderen de nieuwste versies hebben van de coolste telefoons? Word je dat als je met je kinderen aan de hoge tafel knutselt en het avondeten zittend op de bank nuttigt omdat de knutselwerkjes nog niet droog zijn en dus hopeloos in de weg liggen voor de pan met boerenkool? Is dat uit school lekker uitwaaien in het bos of op het strand. Is dat hulp zoeken als je kinderen je kinderen niet meer zijn. Het zal bij iedereen anders zijn. Een goede ouder ben je uit liefde. Uit je hart. Dat je probeert om de juiste beslissingen te nemen in het voordeel van het kind. Ook al doen die jou als mamma of als pappa waanzinnig veel pijn. Een ouder ben je als je met je kinderen op de bank naar een televisieprogramma kijkt waar jij geen barst aan vind, maar waarvan de kinderen zo genieten. En dan trek je de deken nog maar eens om jezelf en je kindjes heen, neemt een slok koffie en geniet van die stralende koppies. Met een half oog naar de tv kijkend en het andere sluitend voor de groeiende berg strijkgoed. Ben je een goede ouder als je je hart laat spreken? Als je aan je kinderen durft toe te geven dat mamma (of pappa) het soms ook gewoon niet weet.

Met je kinderen loop je een bepaalde route. Ons gezin zit in een sneltrein. We zitten met zijn allen in die trein die van station naar station raast. Af en toe komen er mensen met bagage bij en op andere stations gooien we overtollige tassen weg. Van ons af. Kunnen we dan niets mee en alle overtollige zaken snijden we los. In het echte leven heeft dat er in geresulteerd dat we bijna nergens meer komen. Ja, lekker banjeren door het bos, maar die verjaardag of dat diner bij de sportclub zit ons wel gebakken. Geen energie meer voor. Tassen blijven verlaten achter op het perron en trein rijdt weer verder. Pappa neemt soms plaats in een andere coupe. Hoort nog bij het gezin, maar af en toe ook niet. En mamma mist ook regelmatig bijna de trein. Kon nog net hard rennend over het perron in openstaande coupe deur springen. Deur dicht en trein reed weer verder. Maar mamma begon steeds meer moeite te krijgen met het laten voortrollen van de trein. Mamma was moe en verdrietig en kinderen waren moe en verdrietig en bang. Kinderen voelen de spanning en de emoties en het verdriet van pappa en mamma en kunnen er nergens mee naartoe. Want kinderen zijn loyaal naar hun ouders en zadelen ze niet met meer zorgen op. (Geleerd van dochters juf) En dan kom je opeens (of eigenlijk helemaal niet opeens, maar het besef komt in 1 keer binnen) in een vicieuze cirkel terecht. Kinderen zijn verdrietig en boos want mamma is verdrietig en mamma is verdrietig en moe, want kinderen zijn boos en verdrietig. Snapt u hem nog? Ik namelijk niet en daarom zit ik maar weer eens te schrijven. Begrijp er allemaal helemaal niets meer van.

Vanmorgen heb ik hulp gezocht. Ik heb gefaald als mamma. Waanzinnig gefaald. Ik kan mijn eigen kinderen niet meer aan. Ik kan de strijd niet meer aan, kan de aandacht niet meer verdelen tussen zieke echtgenoot en bijzondere kinderen. Ik red het niet meer. Leest u mee? Ik red het niet meer! En het aller-aller-aller-aller laatste wat ik wil is dat mijn kinderen hun jeugd verder bewandelen met een rugzak aan bagage. Emotionele bagage waar niets mee is gedaan. En ik weet dat je daar de rest van je leven hinder van zult ondervinden. Dat wil ik niet. Ik wil koste wat het kost voorkomen dat mijn kinderen met negatieve gevoelens terugkijken naar hun jeugd, terugkijken op een zwarte bladzijde. En dus heb ik een waanzinnige stap gemaakt en heb ik hulp gevraagd. Aan school. Ik ga af en toe in een aparte trein op een zijspoor rijden en zo hou ik mijn kinderen nog in de gaten, maar tegelijkertijd moet ik ze los laten. Ik bepaal echter wanneer het genoeg geweest is en wanneer ik weer in de trein van mijn kinderen plaats neem. Rijden we weer naar het bos, of naar de sluizen om verse vis te halen. Gaan we musea bezoeken en aansluitend patatjes eten op Schiphol. Landende vliegtuigen kijken. Gaan we skiën in Noorwegen en avonturenpaden ontdekken. Gaan we in ons eigen bos in Zweden op zoek naar de mammoeten. Gaan we weer oliebollen bakken in de zomer. Gewoon om te kijken of dat ook kan. Hangen we kerstballen op in september omdat dat zo vrolijk staat. We gaan er wel komen hoor. Uiteindelijk. Maar niet zonder hulp. Ik heb gefaald. Of toch niet? Ik ben er nog niet uit, maar ik weet zeker dat ik een juiste eerste stap heb gezet. Puur en alleen omdat ik zo waanzinnig veel van mijn kinderen houd!! En hopelijk lezen ze dit als ze net als hun moeder oud, grijs, moe en gerimpeld zijn. En dan denken ze terug aan die grijze bladzijde in hun jeugdboek, maar die slaan ze dan met een glimlach om richting zon. Trekken ze hun kinderen dicht naar zich toe terwijl ze kinderprogramma’s bekijken waar ze niets aan vinden en negeren ze de vuile vaat. Zuiver omdat ze hebben geleerd hoe je van mensen, van je eigen kinderen kunt houden. Het gaat echt allemaal goed komen!