Droogtrommel.

Voor de grote vakantie was mijn droogtrommel stuk. Geen probleem zou u denken, aangezien mijn echtgenoot in de witgoed zit. Nou, dat viel vies tegen. Na twee weken deed de machine het weer. Bij de schoenmaker lopen de kinderen ook altijd op versleten zool luidt geloof ik het gezegde. Afijn, in de week dat ik zou weg vluchten uit Nederland rook het opeens naar brand. Buiten, maar vooral binnen. Wat vreemd. Midden op de dag, nog geen kaarsjes aan, niets op het gasfornuis, maar wel een brandlucht. Duurde even voordat ik naar boven rende. 2 trappen op, en de stekker uit het stopcontact trok. De droger! Eega weer gebeld met de mededeling, of eigenlijk de opdracht dat ik een nieuwe droogtrommel wilde hebben. MOEST hebben. Kwam allemaal goed. Jaja, afgelopen week was dochter niet lekker. Paar keer gespuugd, 2 keer in haar bed geplast, heleboel wasgoed dus. (Naast 10 sportmomenten in de week met  nog meer wasgoed) Als klap op de vuurpijl bleek mijn wasdroger weer niets te doen. Ik balen, maar dacht ik, ik bel echtgenoot niet weer op. Ik zal vast iets niet goed doen. Alle kleding in het trapgat, overhemden aan hangertjes in het trapgat, handdoeken van alle sportactiviteiten over de verwarmingen en tussendoor  even proberen of de droger het weer deed. Maar helemaal niets. Toen jongste zoon tot overmaat van ramp met hondenstront laarzen door mijn huis ging wandelen en mijn gewassen was opnieuw gewassen diende te worden, knapte er bij mij iets. Heel boos belde ik man op. “Je wacht maar, ik ben met klanten bezig“. Je wacht maar?!?!?!? Spoort hij wel helemaal? Mijn huis lijkt op een moderne wasstraat, of eigenlijk helemaal niet modern, ik hoefde nog net niet mijn was op het bleekveld te leggen. En het wasbord had gelukkig plaats gemaakt voor een machine, maar verder lag en hing overal in mijn huis was. Schone was, natte was, stinkende was, hondenstront was. Dochter dacht dat ze weer koorts had. “Ik heb het zo warm mam”. Ja stunt, verwarming stond op 25 graden. Oudste zoon was zenuwachtig voor een judotoernooi en kleintjes waren de hele dag alleen maar aan het huilen, omdat mamma zo gestrest was. En Sinterklaas was aangekomen. Sinterklaas en zwarte piet. Heel spannend allemaal. Mamma gestrest, huis leek op een slagveld en kinderen huilen. En wat zegt pappa? Je wacht maar. Ik zal u vertellen; op dat soort momenten ben ik niet zo vriendelijk en vrolijk meer. Op dit soort momenten word ik behoorlijk pissig.

Kinderen meegesleept naar de judo van oudste zoon en vlak voor ik wegging heb ik een nieuwe droogtrommel besteld via de internet pagina’s van de zaak van echtgenoot. Personeel zal wel gedacht hebben… een nieuwe Miele. Met softcare technologie. En een vulopening van 7 kilogram. Alsof hardwerkende huisvrouwen hun was eerst gaan wegen. ’s Avonds kwam Ben thuis. Met nieuwe wasdroger. Geen Miele. Dat werd hem te gek. Ik heb een hele mooie voor je uitgezocht zei hij nog. Moesten we wel eerst de oude, u leest het goed, de oude, helemaal geen nieuwe, naar beneden tillen. Gewoon nog steeds dat ding wat voor de vakantie in brand stond. Levensgevaarlijk. Ik heb 3 jonge kinderen in huis. Maar goed, wasdroger naar beneden getild, 2 trappen af, en de nieuwe 2 trappen naar boven. Ging allemaal goed. Redden we best met zijn tweeën. Boven aan gekomen zette echtgenoot wasdroger neer. Bovenop mijn teen! Schoen stuk, grote teen blauw en ingedeukt. G@#*mme. Dat deed zeer. Stekkers werden aangesloten, stickers verwijderd en ik gooide snel handdoeken in de machine. Echtgenoot schoot in de stress. “Wat doe jij nou”? “Nou, mijn was drogen. Ik heb stapels was. Moet ik vanavond ook allemaal nog wegstrijken”. “Maar je weet helemaal niet hoe hij werkt en waar de filters zitten die je schoon moet maken”. Ik keek nog eens naar nieuw apparaat. “Hij is wel lelijk.”De deur ziet eruit als een raam van een ufo. Iedere keer als ik langsloop zorg ik dan ook dat ik ofwel aangekleed ben, ofwel een duster aan heb. Uit mijn ooghoeken kijk ik naar groene mannetjes die me aanstaren uit raampjes van ruimteschip. Lichtjes zijn rood, waardoor ik iedere keer het idee heb, dat deze ook stuk is. Echtgenoot is verdrietig. Ik doe het ook nooit goed hé? Komt uit een Zweedse fabriek hoor”. Ja en? Ik rij toch ook niet in een Saab? Echtgenoot wordt nog verdrietiger, want ik wil de technische specificaties ook al niet weten . Aan alle mannen van Nederland: vrouwen willen niet weten hoeveel energie er verbruikt wordt, waar hij is gebouwd, of er 6 of 7 kilo in apparaat kan, niet weten waar de filters zitten die schoongemaakt moeten worden, zoeken we wel als indicator lampje aangeeft dat de filters schoon gemaakt moeten worden. Niet eerder. Wij vrouwen willen graag wassen. En aansluitend drogen. Zodat de verwarming weer uit kan en de was weer in de kasten komt te liggen. Schoon gewassen en gestreken. Maakt ons niet uit of er een speciale lingerie droogknop op zit. Wij vrouwen gooien onze lingerie namelijk niet in de droogtrommel. Hangen we netjes aan het rekje in het trapgat. Met 3 jonge kinderen en drukke weekagenda’s hebben we trouwens ook amper sexy lingerie. Ondergoed van de Hema hebben we. Klinkt toch anders. Gooien we ook niet in de droogtrommel trouwens. Maar goed, ik ben maar naast echtgenoot gaan zitten op de bovenste traptrede. En ik heb net gedaan of ik aandachtig luisterde naar het verhaal over rode lampjes en filters die verstopt zaten. Geen idee heb ik. Echt niet. Ik heb dit keer wel het boekje bewaard. Want ik kan volgende week natuurlijk niet gaan vragen, waar de filters zitten, omdat de indicator lampjes zijn gaan branden.