Columnist.

Lege bladzijde. Grote lege bladzijde. Wit. Hmmm, wat doe ik hier en waarom wil ik dit? Eigenlijk wil ik het ook niet, maar I give it a go! (Ik weet dat het fout is mensen) Wat geef ik een Go? De afgelopen jaren roepen de mensen om me heen dat ik moet gaan schrijven. En dan dacht ik altijd dat doe ik toch al, ik schrijf verhalen voor jullie en dan kunnen jullie lezen. En reageren. Over hoe leuk het was, of hoe slecht, of hoe verdrietig etc etc. Maar deze laatste weken beginnen opeens ook andere mensen, buitenstaanders te roepen dat ik moet gaan schrijven. Ja, duh! Dat doe ik nog steeds. Ik heb mijn lezersgroep alleen uitgebreid zodat jullie ook kunnen lezen en kunnen zeggen hoe slecht iets was. Of hoe goed. Goed, ik zou nu columnist kunnen worden. Leuk, voor heel veel mensen, maar niet voor mij. Want ik schrijf namelijk alleen als er een verhaal in mijn hoofd zit. Dat verhaal moet er dan uit, want anders heb ik subiet hoofdpijn. Erg vervelend hoofdpijn. De meeste mensen nemen dan een pilletje, ik ga schrijven. Ik schrijf mijn hoofd leeg. En dat doe ik voor mezelf. Zuiver en alleen voor mezelf. En een beetje voor mijn gezinsleden, want ik kan heel chagrijnig zijn als ik hoofdpijn heb. Dan ben ik nog erger niet te genieten als normaal. Ik schrijf dus niet in opdracht, en al helemaal niet onder druk. Druk van een contract of druk van een datum. Voor Die en Die datum moet je nieuwe column op de redactie liggen. Help! Nagelbijt, nagelbijt. Maar als je iets niet probeert kun je er niets over zeggen. En om nu bij voorbaat al te zeggen dat ik geen columns kan schrijven, zonder dat ik dat geprobeerd heb, dat is een beetje tegen mijn natuur.  Maar nu zat ik dus anderhalf uur tegen een wit blad aan te kijken. Blad keek terug, maar er verschenen geen letters, laat staat een verhaal. Ondertussen was ik de krant aan het lezen, nieuws via het internet aan het bekijken, een rondje door mijn huis aan het lopen, maar er kwam geen verhaal in mijn hoofd. Hoofdpijn kreeg ik wel. Ik weet nu dus 1 ding zeker: ik kan niet onder druk schrijven. Het lukt, of het lukt niet. En als het niet lukt, erg jammer dan. Maar dan heb je een contract en dan ben je columnist en dan moet je wel. Je moet iets inleveren. En dus ga je een nietszeggende tekst typen over een leeg blad en dat je een rondje door je huis hebt gelopen en de krant hebt gelezen en dat het zo jammer is, als abonnees hun maandblad in huis krijgen na 160 urige werkmaand en dan is er zomaar een lege bladzijde in hun favoriete blad, omdat ik geen inspiratie had. Dat kan dus niet. Kom daar maar eens mee aan. De eerste maand kun je het nog gooien op een kapotte drukpers, of een verkeerde verschuiving van tekstvlakken, maar de tweede maand trapt niemand daar meer in. Nee, ik blijf gewoon mezelf. En ik schrijf als ik dat wil, zonder tijdsdruk en zonder dubbele agenda’s. Ik schrijf alleen over onderwerpen die mij bezighouden en niet over de onderwerpen die politiek correct zijn. Sorry mensen, maar ik blijf zitten waar ik zit. Achter mijn eigen bureau, met mijn kinderen om me heen en ik blijf jullie tot in lengte van dagen vervelen met mijn hersenspinsels. Columnist. Wel een mooi woord trouwens. Maar mijn eretitel blijft mamma. Ik ben gewoon mamma. En daar ben ik heel tevreden mee.