zondag 9 oktober 2011

Het beste van 2 werelden.


Ik leef in 2 werelden. En nee, niet in mijn hoofd. Maar in mijn pc. En nee, u hoeft niet te bellen met de GGZ of crisisdienstverlening, ik ben namelijk heel gelukkig met mijn 2 werelden. De echte harde boze buitenwereld en mijn eigen blogwereld. Dat wereldje waar u met zijn allen in woont. Soms, dagelijks, wekelijks of eigenlijk gewoon twentyfourseven. Goed, dat wereldje dus. Waar mensen wonen die je in het dagelijkse leven niet bij de hand hebt, met mensen die er waarschijnlijk wel zijn, diep weggestopt in hun huizen achter dichtgeschoven gordijnen  de wereld in de gaten houdend door middel van spiekgaatjes in de deur. Mensen die allemaal weten wat er in de straat, in de wijk, in het dorp of in de familie speelt, maar daar niets aan kunnen of willen doen. Die wereld. Met mensen die alles altijd beter weten, maar hun stoel niet uitkomen, nooit opstaan om anderen te helpen.
Dan blogland. Waar je felle frustraties van je af kunt schrijven zonder dat je bang hoeft te zijn voor welke instantie dan ook, bang hoeft te zijn voor mensen. Voor vreemde mensen, voor mensenmassa’s. Voor dubbele en verborgen agenda’s. Want kun je die aardige meneer die zo goed kan luisteren nu wel of niet helemaal vertrouwen? In blogland reageren lieve mensen. En ze geven je altijd een duwtje in de goede richting, bieden een schouder van troost, bieden je een virtuele zakdoek aan of geven je een eveneens virtuele knuffel. Gewoon wildvreemde mensen. Mensen die je nooit hebt gezien en waarschijnlijk ook nooit zult zien. Mensen die hun hart openzetten voor andere vreemde mensen. En nu ben ik nooit van de emoties geweest, die toonde je gewoon niet leerde ik altijd en zodoende kan ik anderen ook niet steunen in moeilijke tijden. Ik zal nooit zomaar een hand op iemands schouder leggen om ze te laten merken dat ik met ze meeleef. Lichamelijk contact en emoties zijn ver van mijn bed begrippen. Of waren dat. Want dankzij mijn lieve, lieve mede blogbewoners leer ik iedere dag een beetje bij. (En dankzij een persoon in de echte harde wereld) Ieder dag neem ik een stapje richting volwassenheid. Met vallen en opstaan en vol tegenslagen, prachtige zonnige momenten en ontmoetingen met hele bijzondere mensen. Laatst heb ik zelfs onder een blog gereageerd met: Liefs Anna Marie. Mensen die mij kennen zullen nu van hun stoel gevallen zijn van verbazing. Liefs? Schreef ze liefs? Die is ziek. En nee, ook mijn kennissen hoeven de GGZ alarmlijn niet te bellen. Het gaat goed met mij. Het gaat goed met mijn gezin. Een jaar vol bergen hebben we achter ons gelaten. Nu staan we boven op een alm en kijken om ons heen. Welke kant gaan we op? Gaan we links, gaan we rechts, gaan we rechtdoor, gaan we terug. Gaan we naar Noorwegen, blijven we in Nederland, of zal ik permanent in blogland gaan wonen? Vragen, vragen, vragen. En het leukste is nog wel, ik hoef tegenwoordig geen beslissing meer alleen te nemen. 9.000 keer zijn mijn verhalen gelezen. 9.000 keer en regelmatig kreeg ik advies. Recht uit het hart van mijn medebewoners. Mijn dank is groot. Zeer groot.

7 opmerkingen:

  1. Als ik dit lees, krijg ik tranen in mijn ogen, niet van verdriet, maar omdat je het zo beleeft.
    Ik hoop voor je dat die blogbewoners, maar ook die ene die je in het echt kent, jou dat duwtje geven en je de hand reiken, hoe dan ook. Want die virtuele knuffel is zo makkelijk gezegd, maar wel gemeend, omdat ik je moedig vind, je gaat door, Meid je mag trots zijn op jezelf!!!
    Al schrijf je nog 1000 berichten, ik blijf lezen, soms met veel, maar soms ook met weinig commentaar.
    Enne die hand op de schouder bij die ander, vind ik ook erg moeilijk, of dat ene lieve woordje...
    Toch onderteken ik ook deze keer, met lieve groetjes omdat ik het oprecht meen,
    Daag, Anna Marie een fijne week,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Blogland is inderdaad heel bijzonder. Ik ervaar het ook als zeer positief. Dit blijft een fijne stek. Samen met Vlaanderen dan. Oké.
    Je hebt het mooi verwoord, Anna Marie.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn dat je zoveel steun aan de bewoners in Blogland hebt. 'k Zou bijna zeggen... daar zijn we ook voor. Voor een "luisterend oor" en lezen wat de mensen nu echt bezighoud..... Het mooie van dit land is denk ik dat je er als mens gewoon mag zijn wie je bent, zonder in hokjes te worden geplaatst. In de "echte" wereld hebben mensen soms hun mening al klaar voor ze je kennen.... Fijne week, groetjes Trudy.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. YEAH!!!!!!!! hoe tof is dát!!!!!Leren van "ons"....door "ons"....maar vooral ook MET "ons"!
    Ik lees misschien tussen de regels door dat je een hele leuke middag hebt gehad en ben in dat geval BLIJ voor je!! HEEL blij....haal diep adem en zeg tegen jezelf dat het GOED IS ZO!
    Toch blijft het vreemd, dat de "afstand"je juist dichter bij het gevoel brengt? Ik denk we mss met een andere gevoel achter de pc zitten, we hoeven niet om ons heen te kijken of er "gevaar"dreigt....rechtop te staan voor de uiterlijke schijn, of te glimlachen omdat men dat zo van je verwacht. Anyway.....ik ga VET hopen dat deze lap tekst dit keer WEL doorkomt...en anders weet ik je weer te vinden op FB;) enne...nee ik stalk je niet hoor!!!;)

    Liefs,
    Lynda

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dit vind ik mooi gezegd van Lynda:
    "Toch blijft het vreemd, dat de "afstand" je juist dichter bij het gevoel brengt? Ik denk we mss met een andere gevoel achter de pc zitten, we hoeven niet om ons heen te kijken of er "gevaar" dreigt....rechtop te staan voor de uiterlijke schijn, of te glimlachen omdat men dat zo van je verwacht."
    Ik lees je logjes altijd heel graag Anna Marie, zeker ook omdat ik vind dat je zo goed schrijft, goed, maar ook met humor, zelfspot. Door al je oprechte verhalen voel ik me altijd erg begaan met jullie. Voel ook oprecht mee, dat meen ik. Ik hoop dat je er nog lang mee doorgaat en ik nog lang mag meelezen.
    Zelf heb ik ook bijzonder goede ervaringen in Blogland. Er zelfs vriendinnen door gekregen, mensen op bezoek gekregen in Zweden. Blogland is bijzonder.
    Liefs van Gon

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dag Anna Marie,

    Wat bijzonder dat ik je heb mogen ontmoeten vandaag. Heel mooi verwoord hoe jij dit alles ervaart. Ook ik wil een hand op je schouder leggen en je vertellen hoe trots jij op jezelf mag zijn!
    Super dat je gekomen bent!
    Het is een bijzondere wereld dat blogland!!
    Een hele lieve groet en ik ga je volgen hoor....

    Alma

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Lieve Anna Marie, wat ben je een bijzonder mens. En wat was het een bijzondere middag. En wat fijn dat we elkaar zo kunnen steunen, ik ga je volgen en je mooie verhalen lezen, lieve groet Jolanda

    BeantwoordenVerwijderen