zondag 2 oktober 2011

Opgave.


1 jaar later.

Langzaam voel je dat je af begint te glijden. Huilende kinderen, stapels wasgoed die transformeren in hoge bergketens. Sport en spel activiteiten die de schaarse ruimtes in je agenda inkleuren. Afspraken met artsen, en nog meer artsen. En aan het eind van de week totaal geen tijd gehad voor jezelf. Al een jaar zijn we als gezin aan het vechten. De kinderen en ik. Pappa niet. Pappa maakt het schijnbaar allemaal niet uit. Hij doet werkelijk totaal zijn best niet om weer beter te worden. Alles draait om pappa en pappa vind dat allemaal maar gewoon. Dat de kinderen stil, verdrietig en afgesloten zijn geworden dat ziet hij niet eens. En alles bij elkaar gaan we het niet meer redden. De kinderen redden het niet meer, ik red het niet meer en pappa loopt als Hollands welvaren overal tussendoor. Maakt grapjes met mensen, praat ogenschijnlijk open en spontaan met mensen, mensen die hij na een kwartier al weer gewist heeft van zijn schijf, maar diezelfde mensen komen bij mij om te zeggen dat ze pappa juist heel helder vonden in tegenstelling met wat ik verkondig. Kom maar eens een weekje bij mij logeren denk ik dan. Kun je pappa vertellen dat hij zich moet scheren, dat hij in de douche moet, dat hij zijn tanden moet poetsen. En dat hij niet meer op de pc mag, omdat pappa dan de tijd uit het oog verliest. Pappa die 1 taak per dag kan uitvoeren. 1 taak. Meer niet, en zelfs die vergeet hij regelmatig, met als gevolg dat er nu stapels papieren liggen van accountants, verzekerings instanties, ziekenhuizen, GGZ, GGD en weet ik veel wat nog meer. Inbraak die niet aangegeven word, en zo kan ik nog een hele tijd doorgaan. Tot nu toe dachten we, de kinderen en ik dat we pappa wel konden helpen, maar nu weten we inmiddels bijna zeker dat pappa niet te helpen is, dat hij ook niet geholpen wil worden. Pappa mag niet werken, maar onder druk van bepaalde personen, uit angst voor die mensen is hij weer fulltime aan het werk. Met alle gevolgen van dien. Pappa moet zelfstandig gaan wonen, is veel rustiger. Voor iedereen en zeker voor de kinderen en zeker ook voor mij. Wij gaan dit niet redden. We gaan deze strijd langzaam maar zeker verliezen. Maar eigenlijk hadden we een jaar geleden deze strijd al verloren, maar wilden we dat niet inzien, niet toegeven. We hebben ons best gedaan. De kinderen en ik. En pappa; het gaat hem hopelijk goed, maar dan wel zonder ons. Want wij laten hem voorlopig en misschien wel voor altijd met rust. Wij gaan proberen om onze levens weer op de rails te krijgen. Lachende kinderen die vrolijk naar school gaan en niet de godganse dag huilend aan je been hangen. Het gaat jullie allemaal goed! Groeten en geniet van het leven! Van elkaar. Knuffel je kinderen en geef je partner maar een kus. Anna Marie.

11 opmerkingen:

  1. Wat moet dit een ontzettend moeilijke beslissing zijn voor jullie. Ik begrijp het wel. Er is bijna niet mee te leven. Wij zien het aan onze jongste zoon. Momenteel is hij opgenomen.
    Ik wens jullie heel veel sterkte en ik hoop dat je niet op dit blogplekje verdwijnt.
    Je mag me altijd mailen: marja@fobo.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel, heel veel sterkte de komende tijd, met hopelijk de rust die jullie verdienen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ooooh meis......wat ben je een moedig mens!!!!! En wat doet dit me verdriet, en wat een gevecht moet je leveren, meer dan goed is voor 1 mens!!!! Ik vindt je moedig, dat je kiest voor jezelf en voor je kinderen en ik wens je ALLE sterkte kracht en wijsheid toe...EN een portie steun van alle lieve mensen die je omringen!!!!!
    Ik hoop dat je contact houdt! maar bovenal......ZORG VOOR JEZELF!!!!! alsjeblieft?

    DiKKE KUS!
    Lynda

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Moedig om dit met ons te delen, wat zul jij binnenin voelen, vechten, machteloosheid, maar ook wat ben je doorgegaan, je hebt het ons laten lezen en je vocht door...onvoorstelbaar.
    Nu kies je voor je kids en ik hoop ook voor jezelf, laat je niet afpakken wat je hebt, ga door met leven...laat de zorg voor je man maar over aan derden, ook al doet dit pijn, jij hebt je kinderen die jou juist zo hard nodig hebben..
    Ik wens je zoveel goeds en rust en ik hoop dat er iedere dag een stukje meer rust in je hart mag komen!!
    Een arm om je schouder even een kneepje in je hand,maar ik weet zeker dat er mensen in je omgeving zijn die dat doen!!!Pak het aan met beide handen en laat je troosten.


    Een lieve groet,
    Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Anne Marie,
    Wat een verhaal, maar heel goed dat je voor je kinderen en jezelf hebt gekozen.
    Je man zal het in zijn eentje moeten doen, anders ga jij en je kinderen er nog verder aan onder door. En dat is zeker niet de bedoeling.
    En jij en je kinderen gaan het samen ook wel redden. Mijn moeder is het ook gelukt.


    liefs colinda

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jeetje meis, wat vind ik je ongelofelijk dapper en wat heb ik een respect voor je, zo eerlijk en open is je verhaal zonder maar met een vinger te wijzen.

    Ik wens je veel kracht en sterkte
    Pas heel goed op jezelf Anna Marie,

    Een hele dikke knuffel en ik hoop tot gauw
    Liefs
    Tanja

    Liefs
    Tanja

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Veel sterkte Anna Marie. Jij moet overeind blijven voor de kids en daarom vind ik dat je een moedige beslissing hebt genomen. De komende tijd zal nog heel turbulent worden, maar daarna krijg je rust en kan het opbouwen beginnen. En over een poosje.....geniet jij van je vrolijk lachende kinderen!!!
    Lieve groetjes,
    Marion

    BeantwoordenVerwijderen
  8. geen grapje...was wel even bang dat het nogal misplaatst kwam maar zoals je ziet bij de generator...4 it is! Dus als je ze wil....zijn ze voor JOU!!! Moet je me wel even je adres doorgeven, sluis ik dat door naar Leolux et voila......komt het goed!!!
    lyndahovens@home.nl

    ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mijn hemel, wat een heftig bericht.
    Ik ken je niet, ik ken de voorgeschiedenis niet, maar ik kan dit ook niet lezen zonder te reageren. Wat een ontzettend zwaar en moedig besluit. Wat een zure appel gaat dit worden. En wat ontzettend verdrietig. Maar wat hoop ik dat je over een poos een blog kunt schrijven over hoe fijn je het hebt, met alle hervonden rust en met je blije kindjes om je heen.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hey Anna..lees dit vandaag (13-10) en krijg meteen kippevel. We hadden het er nog over met het etentje en ik verwonderde me om het feit dat je het allemaal vol hield, maar ik lees hier dat je een beslissing hebt genomen.Alle, alle sterkte en goeds en wat nog meer, Voel je vrij om me te bellen wanneer ik je op welke manier kan helpen.. Dikke knuffel(ook al ben jij daar niet van) van mij.
    Sasja

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Heb nog maar net je blogje ontdekt en scroll door al je verhalen en bij deze val ik even stil, want wat weet jij het mooi te omschrijven, zo herkenbaar!

    Mijn kids hebben een soortgelijke ouder waardoor we een flink aantal jaren op 'jungletour' geweest zijn maar inmiddels weer lachen en stralen (eh voorzover pubers dat doen hè). Dat gun ik jou en je kids ook. Heel veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen