In de krant las ik een artikel over ouders die niet
openbaar durven zeggen dat hun kind ook wel eens niet luistert, niet durven toe
te geven dat hun kind ook wel eens van de trap af is gevallen. Bang als ouders
zijn dat andere ouders ze slechte ouders zullen vinden!?!?!? Oké, komt ie: Onze
kinderen zijn alle 3 al een keer van de trap gevallen. Van boven naar beneden.
2 keer konden we zelf naar het ziekenhuis, 1 keer stond de ambulance voor de
deur bij 2 bezorgde ouders. Dochter mocht thuisblijven, maar een week niet naar
school. Dochter is op haar derde verjaardag zo verschrikkelijk hard gevallen op
het tuinpad in de achtertuin dat haar hand volledig open lag. Tot op het bot.
Dochters hand in schone theedoeken, pappa, mamma en bloedende dochter in auto
versierd met ballonnen op pad. Over de snelweg, waar de ballonnen 1 voor 1 van
de auto af knapten, visite in opperste verbazing achterlatend bij de koffie met
gebak. Automobilisten die ons zagen rijden vonden het ook maar vreemd. Dochter
die gewoon uren gaat wandelen. 4 jaar oud en niet meer thuis komt, omdat er zo
verschrikkelijk veel te ontdekken valt in de wereld. Was ik echt totaal niet
ongerust of zo hoor. Echt niet! U mocht eens denken.
Zoon die af en toe volledig in zijn eigen hoofd vast zit
en dan uit elkaar klapt van woede. Of juist heel stil wordt en op niemand meer
reageert. Ook niet op oude mensen die verwachten dat jongetje van 7 ze aankijkt
en ze een hand geeft. Gebeurt dus niet, en zoon wordt als asociaal en
onopgevoed omschreven. Autistisch spectrum syndroom heet dat. Zoon gaat zijn
eigen weg en mamma kan niet anders dan zwetend volgen. Zoon die doorgaat met
kletsen en kletsen ook al is iedereen stil en inmiddels knettergek aan het
worden van de in staccato vertelde verhalen die zoon allemaal ratelt. Over
onderwerpen die mamma totaal niet begrijpt. En dat ook nog eens met een enorm
volume, zodat je blij bent dat hij op school zit. Maar dat durf je volgens dat
artikel dus niet te zeggen. Want dan houd je niet van je kinderen. Ik hou
zielsveel van mijn zoon, maar het is zo ontzettend lekker als hij af en toe
even stil is. Even maar hoor, 3 uur ongeveer, dan haal ik hem weer op en dan
fietst hij tegen alle verkeersregels in over het voetpad, haalt zonder te
bellen rechts in, houdt wedstrijden met zijn zusje, het overige verkeer niet in
de gaten houdend. Mamma nog harder zwetend achter kroost aan, jongste zoon
achterlatend met zijn eigen kleine fietsje. Hopend dat hij de normale route
volgt en niet halverwege afslaat om over de brug te fietsen. Heb je namelijk 3
kinderen die 3 verschillende routes nemen op weg naar huis of op weg naar
school. Wie ga je dan volgen, en komen die andere 2 dan wel thuis? Gebeurt dus
echt allemaal nooit hoor bij ons thuis tussen de middag of voor of na
schooltijd. Ik zou het niet durven toegeven! Wat ook gebeurt, is dat je als
eerste op het schoolplein staat ’s morgens vroeg, en als laatste weggaat op weg
naar een kop koffie. 1 van je kinderen onder de hoede van de conciërge juf
achterlatend. Nogmaals: ik zou me doodschamen als me dat allemaal zou gebeuren.
Jongste zoon die met drie en een half eindelijk begint te
praten. Motorisch wel heel sterk is. Maak ik me allemaal echt geen zorgen over hoor.
Knulletje die verschrikkelijke woede aanvallen heeft en dat iedereen in de
supermarkt me dan aankijkt van doe er dan iets aan, of ook gewoon zeggen, dat
ik hem een pak slaag moet geven!!! Krijg ik echt geen rood hoofd van hoor, word
ik echt warm noch koud van. Driftbuien van kleinste telg. Maar gelukkig durf ik
deze wijsheden allemaal niet met u te delen en heb ik 3 zeer superopgevoede
kinderen die in hun Mexx broekjes en oililly jurkjes meewarig andere kinderen
aanschouwen die op een verjaardag buiten ravotten in de herfsttuin. Gelukkig
blijven mijn kinderen dan netjes zitten en eten ze hun gebakjes met zilveren
vorkjes met hun pinken omhoog en zeggen ze keurig wablief en waar kan ik u mee
van dienst zijn als visite iets vraagt. Schenken ze keurig voor iedereen koffie
en thee in, vullen ze de suikerpot nog eens bij, simpel omdat ik even keek naar
de halflege kom. Gelukkig heb ik voorbeeldige kinderen die de huisarts alleen
heeft gezien tijdens de bevalling. Komen ze nooit meer omdat ze achter de pc
zittend nu eenmaal niet zo makkelijk een gat in hun hoofd kunnen vallen. Geeft
zo’n troep. Klimmen ook nooit op het dak van het speelhuisje om daar vervolgens
weer van af te vallen. Nee hoor. Ik heb echt de meest geweldige fantastische
kinderen. Totaal geen omkijken naar. Voor iedereen die nu nog aanwezig is en
meeleest: zeg ik: WAT SAAI!!!!! Nee, voor geen goud
en in geen miljoen jaar wil ik mijn kinderen missen. Mijn kinderen die me
grijze haren en diepe rimpels bezorgen. Mijn kinderen die iedere dag een andere
route uitstippelen dan hun ouders. Mijn kinderen die tekeningen met hartjes
onder mijn kussen verstoppen, die de bloemen uit de hele buurt voor me
afknippen, mijn kinderen die altijd zwarte nagels hebben van het buitenspelen
en gaten in hun knieën. Mijn kinderen die gewoon mijn kinderen zijn. Gewoon
kind zijn. En daar ben ik inderdaad regelmatig onzeker over, maar iedere dag
vooral heel trots op! Geniet ervan. Dat doe ik ook.
Wij vallen echt niet naar beneden hoor mamma! We beloven het! |
Ik loop nooit meer zomaar weg hoor mam, blijf voor altijd dicht bij u. Echt waar. |
We sleutelen al helemaal nooit zomaar fietsen in elkaar op zondagochtend en al helemaal niet in de woonkamer. |
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenOk daar gaan we weer, ik heb bewondering voor je gezin, de manier waarop je dit ook weergeeft, ups en downs, laat de mensen maar kletsen, mensen die reageren zo vaak anders, kijken naar een ander, maar vergeten wat ze zelf fout doen.
BeantwoordenVerwijderenMensen zien de problemen niet, willen het niet zien...jouw gezinnetje draait op jouw positieve kracht en inzet, liefde...in overvloed, hoe je alles beschrijft, hier spreekt een echte moeder uit...
Ik wens je veel zonnestraaltjes deze week!!!!
Lieve groetjes,
Eefie
Poeh! Dat zit je behoorlijk dwars. En terecht. Gooi het er maar lekker uit hoor. Wij kunnen er tegen.
BeantwoordenVerwijderenGeniet van je schatjes.
Oh gelukkig ook jou kinders zijn "echt"!
BeantwoordenVerwijderenEcht waar iedere ouder heeft wel eens een moment dat je ze achter 5 lagen behang wil plakken, en degene die zegt dat die dat nooit denk liegt!
hahahha
Zwarte randen en kapotte knieen.. zo hoort het!
Blaas in en uit, je hebt het van je afgeschreven, dan nu weer ZEN je avond door
'-)
Liefs
Wat ik van je verhaal mee krijg, is dat jou kinderen tenminste echte kinderen zijn. Zeker niet de makkelijkste maar voor jou wel de liefste kinderen van de hele wereld.
BeantwoordenVerwijderenEn zo hoort het dat een moeder dolblij is met haar kroost.
liefs colinda
Soms is het gewoon even heerlijk om alles ff van je af te schrijven. Want waar ben je als je iemand die zwanger is hoort zeggen maakt niet uit wat het is als het maar gezond is? Nou meid, hier nog een moeder met een kind met een autistische stoornis. Hij is misschien niet helemaal zo gezond, maar ik ben trots dat ik hem op mag voeden. Laat "de mensen" maar lekker kletsen! En vooral... geniet van ze!!!
BeantwoordenVerwijderenTja... het lijkt of we allemaal op een roze wolk zitten na een bevalling, een sprookjeshuwelijk hebben, kekke mama's zijn, die naast hun werk, hun kinderen hun mannen ook nog eens aan zichzelf denken en we hebben kids die het in alle opzichten geweldig doen... not...
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een heel eerlijk verhaal. En het klinkt heel pittig. Maar ik vind het heel mooi om te lezen hoe de trots erin doorklinkt. En als ik dan in je andere blogjes lees hoe je in de hoofden van je kinderen kan kruipen.... dan kan er maar 1 hun mama zijn!
Mooi geschreven. Ik ben het roerend met je eens. Laat de kinderen toch alsjeblieft lekker kind zijn! Met alle gekkigheid die daarbij hoort. En wees als ouder gewoon trots op ze!
BeantwoordenVerwijderenLieve groetjes,
Wanda