vrijdag 4 november 2011

Falen of toch niet?


Wat maakt je een goede ouder? Ben je dat als je kinderen meedoen met alle rages op speelgoed- en mode gebied; als je kinderen de nieuwste versies hebben van de coolste telefoons? Word je dat als je met je kinderen aan de hoge tafel knutselt en het avondeten zittend op de bank nuttigt omdat de knutselwerkjes nog niet droog zijn en dus hopeloos in de weg liggen voor de pan met boerenkool? Is dat uit school lekker uitwaaien in het bos of op het strand. Is dat hulp zoeken als je kinderen je kinderen niet meer zijn. Het zal bij iedereen anders zijn. Een goede ouder ben je uit liefde. Uit je hart. Dat je probeert om de juiste beslissingen te nemen in het voordeel van het kind. Ook al doen die jou als mamma of als pappa waanzinnig veel pijn. Een ouder ben je als je met je kinderen op de bank naar een televisieprogramma kijkt waar jij geen barst aan vind, maar waarvan de kinderen zo genieten. En dan trek je de deken nog maar eens om jezelf en je kindjes heen, neemt een slok koffie en geniet van die stralende koppies. Met een half oog naar de tv kijkend en het andere sluitend voor de groeiende berg strijkgoed. Ben je een goede ouder als je je hart laat spreken? Als je aan je kinderen durft toe te geven dat mamma (of pappa) het soms ook gewoon niet weet.
Met je kinderen loop je een bepaalde route. Ons gezin zit in een sneltrein. We zitten met zijn allen in die trein die van station naar station raast. Af en toe komen er mensen met bagage bij en op andere stations gooien we overtollige tassen weg. Van ons af. Kunnen we dan niets mee en alle overtollige zaken snijden we los. In het echte leven heeft dat er in geresulteerd dat we bijna nergens meer komen. Ja, lekker banjeren door het bos, maar die verjaardag of dat diner bij de sportclub zit ons wel gebakken. Geen energie meer voor. Tassen blijven verlaten achter op het perron en trein rijdt weer verder. Pappa neemt soms plaats in een andere coupe. Hoort nog bij het gezin, maar af en toe ook niet. En mamma mist ook regelmatig bijna de trein. Kon nog net hard rennend over het perron in openstaande coupe deur springen. Deur dicht en trein reed weer verder. Maar mamma begon steeds meer moeite te krijgen met het laten voortrollen van de trein. Mamma was moe en verdrietig en kinderen waren moe en verdrietig en bang. Kinderen voelen de spanning en de emoties en het verdriet van pappa en mamma en kunnen er nergens mee naartoe. Want kinderen zijn loyaal naar hun ouders en zadelen ze niet met meer zorgen op. (Geleerd van dochters juf) En dan kom je opeens (of eigenlijk helemaal niet opeens, maar het besef komt in 1 keer binnen) in een vicieuze cirkel terecht. Kinderen zijn verdrietig en boos want mamma is verdrietig en mamma is verdrietig en moe, want kinderen zijn boos en verdrietig. Snapt u hem nog? Ik namelijk niet en daarom zit ik maar weer eens te schrijven. Begrijp er allemaal helemaal niets meer van.
Vanmorgen heb ik hulp gezocht. Ik heb gefaald als mamma. Waanzinnig gefaald. Ik kan mijn eigen kinderen niet meer aan. Ik kan de strijd niet meer aan, kan de aandacht niet meer verdelen tussen zieke echtgenoot en bijzondere kinderen. Ik red het niet meer. Leest u mee? Ik red het niet meer! En het aller-aller-aller-aller laatste wat ik wil is dat mijn kinderen hun jeugd verder bewandelen met een rugzak aan bagage. Emotionele bagage waar niets mee is gedaan. En ik weet dat je daar de rest van je leven hinder van zult ondervinden. Dat wil ik niet. Ik wil koste wat het kost voorkomen dat mijn kinderen met negatieve gevoelens terugkijken naar hun jeugd, terugkijken op een zwarte bladzijde. En dus heb ik een waanzinnige stap gemaakt en heb ik hulp gevraagd. Aan school. Ik ga af en toe in een aparte trein op een zijspoor rijden en zo hou ik mijn kinderen nog in de gaten, maar tegelijkertijd moet ik ze los laten. Ik bepaal echter wanneer het genoeg geweest is en wanneer ik weer in de trein van mijn kinderen plaats neem. Rijden we weer naar het bos, of naar de sluizen om verse vis te halen. Gaan we musea bezoeken en aansluitend patatjes eten op Schiphol. Landende vliegtuigen kijken. Gaan we skiĆ«n in Noorwegen en avonturenpaden ontdekken. Gaan we in ons eigen bos in Zweden op zoek naar de mammoeten. Gaan we weer oliebollen bakken in de zomer. Gewoon om te kijken of dat ook kan. Hangen we kerstballen op in september omdat dat zo vrolijk staat. We gaan er wel komen hoor. Uiteindelijk. Maar niet zonder hulp. Ik heb gefaald. Of toch niet? Ik ben er nog niet uit, maar ik weet zeker dat ik een juiste eerste stap heb gezet. Puur en alleen omdat ik zo waanzinnig veel van mijn kinderen houd!! En hopelijk lezen ze dit als ze net als hun moeder oud, grijs, moe en gerimpeld zijn. En dan denken ze terug aan die grijze bladzijde in hun jeugdboek, maar die slaan ze dan met een glimlach om richting zon. Trekken ze hun kinderen dicht naar zich toe terwijl ze kinderprogramma’s bekijken waar ze niets aan vinden en negeren ze de vuile vaat. Zuiver omdat ze hebben geleerd hoe je van mensen, van je eigen kinderen kunt houden. Het gaat echt allemaal goed komen!

11 opmerkingen:

  1. Ik bewonder je moed en openheid. Hulp vragen is een enorme stap, maar een hele goede! Ik wens je heel veel rust en een mooie treinreis.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik denk absoluut niet dat je faalt als je er voor jezelf voor uit komt dat je het niet trekt zonder hulp. Naar mijn idee ben je dan een geweldige moeder, je beschrijft precies waarom! Goed meid!! Heel veel sterkte en wijsheid toegewensd maar vooral niet twijfelen aan je beslissing hoor!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Falen jij? Dat dacht ik niet. Een goede moeder ben je uit liefde, en bij iemand met zoveel liefde zit dat wel goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jij bent er verder mee dan je denkt.
    Hulp vragen, en dan kunnen uitleggen wat er precies aan scheelt is zo iets groots.
    Om hulp te vragen is moed voor nodig.
    Om hulp te vragen voor je kinders, getuigd van heel veel liefde voor ze!

    Uiteindelijk komen jullie er wel, zeker met alle liefde en openheid die je je kinders schenkt!

    Hou vol en bedenk dat jij ook mens bent Meid!

    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zoveel liefde als jij geeft is geen falen hoor...jij hebt zoveel opzij gezet om juist hun en manlief alles te geven.Je bent een kanjer en nu hebt een goede stap gemaakt, zoals hierboven al staat, hulp vragen daar is moed voor nodig en die heb jij !!!
    Ik wens jullie ongelofelijk veel sterkte en voor jou alle goeds, je verdient het!!!


    Lieve groet,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  6. falen zou je(als je dat lelijke woord al wil gebruiken) als je inziet dat je hulp nodig hebt en het niet vraagt! CHAPEAU!!!!!! Meer kan ik er nu even niet op zeggen zonder in huilen uit te barsten.....maar weet dat je KEISTERK bent.....

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik sluit me aan bij de medeblogsters hierboven. Hulp vragen is zeker geen falen, al snap ik wel dat je dat zo voelt. Soms weet je het even niet meer en kunnen andere je helpen en een duwtje de goede richting geven. En als ik je verhaal zo lees ben je een fantastische moeder en doe je zoveel met en voor ze. De situatie maakt dat je hulp nodig hebt, verder vind ik je een kei en heb superveel bewondering voor je. Ik zou willen dat ik wat voor je kon doen, denk aan je, lieve groet

    BeantwoordenVerwijderen
  8. je hebt zeker niet gefaald, van hulp worden jij en je kinderen alleen maar beter.
    Ik weet zeker dat je kinderen jou de liefste moeder van de wereld vinden.

    liefs colinda

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Falen doe je als je de boel de boel zou laten en er niets aan zou doen. Ik ga je streng toespreken, maar zeg alsjeblieft nooit meer dat je faalt als je hulpt zoekt! Ik snap je gevoel helemaal... natuurlijk wil je het zelf doen, en flitsend, zonder ooit moe te worden en altijd met een glimlach... Als ik lees hoe jij in de hoofden van je kinderen kan kruipen en als ik lees hoe jij ziet wat ze nodig hebben, en als ik lees hoe jij in de laatste alinea het juiste toekomstperspectief beschrijft, dan heb ik het vertrouwen dat het met wat hulp helemaal goed gaat komen. Heel veel sterkte met dit besluit en met alles wat nu gaat gebeuren.
    Natasja

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoi Anna Marie,
    Eefie heeft mij jou blog aanbeloven! En dus ben ik meteen gaan kijken.

    Prachtig, wat schrijf je het prachtig. Heel erg herkenbaar! Ik begrijp je gevoel zo goed!!! Hulp zoeken en hulp aanvaarden ... heel moeilijk, maar wat kan het een bevrijding zijn.

    Ga je er verder over schrijven? Ik ben benieuwd!

    Hartelijke groeten,
    Gerda

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik ben ook nieuw op je blog en ga met je meelezen. Falen? Wat is dat precies :)

    BeantwoordenVerwijderen