Onzekerheid.

Een tweetal weken geleden heb ik De grote stap gezet. Er moet hulp komen voor mijn kinderen. Maar wie is geschikt om met mijn kinderen te praten, om te kijken wat ze dwars zit, om met mijn kinderen een doorbraak te bereiken? Welke bureaus kun je vertrouwen en welke niet? Als je even googled op jeugdhulpverlening krijg je tientallen pagina’s met bedrijven en particulieren die zeggen gekwalificeerd te zijn. Jaja. Ik ken die mensen niet, ik ken de organisaties niet en ik weet al helemaal niet hoe je kunt uitvinden welke er te vertrouwen zijn en welke niet. Kijken naar de inschrijving bij de Kamer van Koophandel. Dan kun je het kaf al van het koren scheiden is het gezegde altijd, maar het is ondoenlijk om van je shortlist alle kamer van koophandel inschrijvingen op te gaan vragen. Ik bedoel maar, iedereen kan een kamer van koophandel inschrijfnummer verzinnen en bij zijn/haar logo plaatsen. Niet gezegd is dat achter dat nummer ook daadwerkelijk een professioneel kinderpsycholoog schuilgaat. Kan net zo goed Slager van Santen zijn. Par exemple. Het zal u allen niet verbazen dat het me allemaal begon te duizelen. Na het bekijken van 6 websites waar ik in eerste instantie wel positief over was, had ik een kneiterende hoofdpijn en ik was nog geen steek opgeschoten. Sommige websites stonden vol met professionele termen. En dan moet je term voor term uit gaan zoeken wat er bedoeld wordt, maar dat neemt uiteraard nog meer tijd in beslag. En die tijd heb ik ’s avonds wel, maar aan het einde van de avond was ik gewoon echt nog geen steek wijzer. Ik ben geen professional! Ik ben moeder en ondanks het feit dat ik ook gewoon gestudeerd heb, voel ik me met de dag dommer worden. Dit is echt compleet andere materie. Maar ik ga niet zomaar in zee met het eerste het beste bureau waarvan ik de website snap; waarvan ik heb gecheckt of ze zijn ingeschreven bij de KVK; heb nagekeken of er positieve verhalen over het internet circuleren en waar ik een redelijk goed geval bij heb. Mijn gevoel is namelijk met de week wisselend. Met de dag, of eigenlijk wisselt mijn gevoel met het uur. Het ene uur ben ik er echt uit. Er moet hulp komen voor mijn kinderen, het andere moment denk ik: barst allemaal maar. Ik red het echt zelf wel! Niemand mag in de buurt van mijn kinderen komen. 

En dus kan ik niet meer objectief beoordelen of iemand wel met mijn kinderen aan de slag mag. Doembeelden van vieze mensen die zich in achterkamertjes bezig gaan houden met mijn kinderen houden me ’s nachts uit mijn slaap. Laten me overdag regelmatig  in huilen uitbarsten. Ik red het allemaal alleen. Mensen hoeven me niet te helpen, mensen mogen niet alleen zijn met mijn kinderen. Ik, die niemand vertrouw en al helemaal de jeugdhulpverlening niet, drijf mijn kinderen zo de handen; de klauwen; de tentakels van enge mensen in. Raken we straks verstrikt in het net en komen we er nooit meer uit. Het is dat ik beter weet, anders zou ik nog denken dat ik nogmaals in verwachting ben. Emoties en irrationele gedachtes schieten door mijn hoofd en mijn lijf. Het ene moment ben ik heel sterk en red ik het echt alleen, het andere moment ben ik doodmoe en wil ik eigenlijk alleen maar slapen. Gewoon een nacht lekker slapen. Wil ik dat de kinderen gewoon naar school gaan zonder strijd en zonder tranen. Utopie, of gaan we dat toch redden? Van school uit is er een afspraak gemaakt met een mevrouw. Maar van welk bureau ze is, of welk gezicht er achter naam schuilgaat, ik heb allemaal geen idee. Vanmorgen haar naam opgezocht via het internet, lang leve de digitale snelweg, en heb ik in ieder geval een gezicht gevonden. Inderdaad een mevrouw. En zo te zien een aardige mevrouw. Maar hoe herken je een wolf in schaapskleren? Juist! Niet. Of meestal pas als het te laat is. Ik blijf dit proces zo ontzettend eng vinden. Gelukkig, gelukkig hoef ik het niet alleen te doen en blijft de school achter me staan, maar dan moet ik natuurlijk niet mijn hakken in het zand gaan steken. We zullen zien hoe dit proces verder gaat lopen. Maar de tassen staan klaar. Want als ik ook maar op 1 moment in de gaten krijg dat ze mijn kinderen weg willen halen, weg naar wie dan ook, weg naar mensen waarvan zelfs een directeur van de jeugdzorg afgelopen weekeinde in de krant verkondigde dat er heel veel foute mensen zitten binnen de pleegzorg, dan snapt u met zijn allen: dan ben ik heel snel weg. Met de kinderen en dan gaan we het echt gewoon wel redden. Duurt alleen iets langer. Eerst dus maar vertrouwen proberen te krijgen in de mensen om me heen. In de mensen die met mijn kinderen werken en gaan werken. Maar wat is dat moeilijk, wat is het een verschrikkelijk zwaar emotioneel proces. Niet voor de kinderen, maar voor hun moeder.

Tassen staan al klaar. Laat NIEMAND aan mijn kinderen komen!